آبشار اندیشه

عمری به ره علم قدم نهادم                     در محنت تعلیم به پا استادم

شادم که جوانان پژوهنده علم                   تحویل به اجتماع ایران دادم

در انتظار آمدنت هستم

در ما کلاس خسته غمگین است

برپا زدیم و منتظرت ماندیم

دیگر صدای پای تو اینجا نیست

ما کودکان خسته از این بازی

بی سر پناه و بی رمقیم استاد

چون تخته شکسته ی بر دیوار

خط خوردگی بر وزقیم استاد

ماکودکان تشنه دیروزیم

از دست تو چه ها که منوشیدیم

بغضی شکست شور صدامان را

پیراهن سیاه که پوشیدیم

ابری شدیم و یکسره می باریم

بر آسمان... که داغ تو خواهد ماند

همراه لحظه های پریشانی

بر سینه مان که داغ تو خواهد ماند

بر پیکره خمبده مدرسه

صد واژه ای - اشاره به دردی مرد

در پیش پای این همه بت - دیدند-

ای سربلند!سجده نکردی مرد!

در ما کلاس کوچک غمگینی است

اما هنوز شور صدا دارد

استاد!نام پاک تو خواهد ماند

بر قلب ما که یاد تو را دارد

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است حیف باشد که ز کار همه غافل باشی نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف گر شب و روز در این قصه مشکل باشی گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی حافظ

ی

نباشد همی نیک و بد پایدار